Heel even schoot de mogelijkheid door mijn hoofd, dat ik hem toch niet ging zien vandaag. Het Coepelduyn is namelijk een groot onoverzichtelijk gebied. Ik begon sneller door de duinpannetjes te lopen. Ik zag van alles vliegen, maar geen Woestijntapuit. In de verte zag ik een fotograaf over een duintje heen komen lopen en ik zag dat hij een foto maakte. Hij leek niet erg enthousiast en ik dacht dat hij iets anders zag zitten. Toch liep ik zijn kant op. Ik kwam een duintje over en keek in een klein duinpannetje. Daar lagen een stuk of tien fotografen op de grond, met voor de lenzen de Woestijntapuit !

Daarna was het genieten. Wat een prachtig beestje en wat liet hij zich goed zien. Hij trok zich niets aan van de fotografen en was lekker aan het scharrelen. Op een gegeven moment kwam hij tot op een meter van waar ik zat. Een luxeprobleem omdat mijn camera niet kan scherpstellen binnen 3,5 m. Ik besloot gewoon te genieten van het schouwspel. Het was oprecht een geluksmomentje. Ik ben heel erg blij met de foto's.