Vandaag ben ik naar Dordrecht gereden om daar weer een zeldzaam eendje te scoren. Sinds enkele dagen werd daar namelijk een Amerikaanse Wintertaling gemeld. Deze Amerikaanse tegenhanger van onze Wintertaling is een zeer zeldzame dwaalgast. Het meest opvallende verschil tussen de twee is dat de Amerikaanse Wintertaling een opvallende witte verticale streep op zijn flank heeft. Aangekomen bij het gebied de Nieuwe Dordtse Biesbosch, zag ik een groepje mensen met verrekijkers langs de waterkant zitten.

Ik scande snel het water en zag tot mijn grote verbazing een Steltkluut lopen. Die was niet gemeld. Ook de Steltkluut is redelijk zeldzaam. Gelukkig zijn er de laatste jaren diverse broedsuccessen geweest, waardoor deze soort iets vaker gezien wordt. Toen ik nog een keer keek, zag ik zelfs twee Steltkluten lopen. Wat een leuke waarneming. Ik heb ze ook niet eerder van zo dichtbij mogen zien. Ik zat op dat moment nog in de auto die als schuilhut diende, waardoor ze erg dichtbij kwamen. Ik ben dan ook erg blij met de foto's.

Omdat ik nog niet uit de auto gestapt was, bleven de overige vogels ook gewoon zitten. Vlak naast de auto zag ik een Waterhoen lopen. Een soort die ik vaak zie, maar waar ik weinig foto's van heb. Eigenlijk ook gewoon een schitterende vogel.

Ook zag ik een aantal Wintertalingen zwemmen. Ik scande ze allemaal in de hoop om er een te zien met een witte flankstreep. De Amerikaanse Wintertaling was namelijk nog niet gemeld deze dag. Hij kon overal zitten. Nadat ik alle Wintertalingen binnen kijkerafstand gescand had en de Amerikaanse niet gevonden had, besloot ik te parkeren en verder het gebied in te lopen.

Inmiddels liepen er al diverse vogelaars in het gebied. Na een stuk lopen zag ik in de verte het kenmerkende beeld van een groep vogelaars die samen naar een vogel kijken. Je ziet de kijkers dezelfde kant op staan en ziet dat iederen door zijn scope kijkt of foto's maakt. Dit stelde me gerust dat hij zeer waarschijnlijk gevonden was. Ik versnelde mijn pas en liep naar de groep toe.

Mijn vermoeden werd bevestigd en ik maakte snel wat bewijsplaatjes van mijn eerste Amerikaanse Wintertaling. De afstand was helaas erg groot. Vanuit ons gezien, zag ik ook vogelaars achter de vogel staan. Na een paar minuten besloot ik naar de andere kant van het gebied te lopen. Een wandeling van een kwartiertje ongeveer. Daar aangekomen had ik wel tegenlicht, maar kon ik toch een aantal goede en redelijk mooie bewijsplaatjes maken. Ik vind vooral de foto met zijn twee Europese soortgenoten erg leuk. Weer een nieuwe soort erbij!